Regulamin bloga

wtorek, 9 lutego 2016

Biednemu wiatr w oczy... dopóki nie zorientuje się, że może je zasłonić

Nadszedł czas poważnych randek. Które sama zawaliłam. Nadmiar emocji. Zdarza się.

Nadszedł również czas dziwny dla mnie. Jakbym chodziła po chodniku z wyrytym napisem na czole  "ona jest wolna, właśnie się rozwiodła, zaimponuj jej".

Niestety większość widzi "ona jest wolna". Prawie nikt "zaimponuj jej".
Bywa .... Prawie niktów staram się ignorować.

Tyle, że to nie łatwe. Obiecałam sobie kiedyś, że nie ulegnę komplementom, czarownisiom itp.

Sranie w banię. Każda z Nas potrzebuje komplementów, Każda.  Jeśli facet nas nie komplementuje,, to  tak jakby nic się nie stało. Nie było  BOOM, nie było chemii, czegoś tam.

Od faceta oczekuję lojalności. Zupełnie takiej samej jak w agencji prawniczej.
lojalność- fundament wszystkiego.

A co dla Was jest fundamentem?
Co będzie dla Was tym fundamentem
Co mogło  by być???



piątek, 15 stycznia 2016

Trafić z postanowieniem

Nigdy, ale to naprawdę NIGDY, nie obiecywałam sobie żadnych rzeczy, tak prosto z serca, na Nowy Rok. Czasami zdarzyło się jakieś tam postanowienie poprawy, o którym tak szczerze, to zapominałam 5 minut później.

Tym razem było inaczej. Tym razem potrzebowałam zmian. Nie takich niezależnych ode mnie, bo takich już doświadczyłam w tamtym roku i za tym poszło pierwsze postanowienie: jestem dziś na tyle świadoma siebie, by nie pozwolić na powtórkę z rozrywki. Potrzebowałam zmian, które wniosą coś wartościowego do mojego życia, pozwolą pracować nad sobą, które zrewolucjonizują  moją stagnację i przywrócą mi taką energię, odwagę i wiarę w siebie, jaką miałam przed wielu laty.

Drugim postanowieniem była zmiana dotychczasowego stylu życia. Zawsze byłam domatorką. Zawsze byłam zbyt leniwa, by ruszyć się bardziej niż to ode mnie wymagał dana czynność. Dlatego też postanowiłam, że ruszę tyłek. I ruszyłam. Najpierw bieganie. Za czwartym razem skończyło się ono niespodziewanym szpagatem bez przygotowania na oblodzonym chodniku - wow! jaka jestem rozciągliwa! ;) 
2 minuty na pieszo od mojej klatki jest fitness z siłownią. Wyszło całkiem spontanicznie, że się tam wybrałam. Pierwsze zajęcia gratis. Poszłam, rozruszałam się i zakochałam w tym zmęczeniu i dobrym samopoczuciu po treningu. Wykupiłam od razu karnet na cały miesiąc - chodzę ile chcę i na co chcę, nawet kilka razy dziennie.

No więc zaczęłam chodzić. Codziennie. No i nagle okazało się, że o ile jestem w stanie pokonać ból zakwasów, ból mięśni, to o tyle nie jestem w stanie pokonać zadyszki, która  co pewien czas nakazuje przerwanie treningu. A to zaczęło mnie wkurzać. Doskonale wiem, jaka jest tego przyczyna. I mimo, że nie było to moim postanowieniem, to ruszenie tyłka, wygenerowało nowe: muszę przestać palić. Inaczej nie ma mowy o 100% zaangażowaniu w sprawę, której zaczynam być coraz bardziej oddana, bo ćwiczę nawet w domu i w pracy. 

No więc rzucam palenie. Trochę to dojrzewało we mnie. Cieszę się, że w końcu dojrzało, a nie było to łatwe, bo dostałam cały, wypełniony po brzegi, karton po butach pełen niedoróbek z fabryki papierosów. Z bólem serca, ale też i ulgą oddałam go dziś bardzo dobremu znajomemu (sorry T - wiem, że zrozumiesz. Przynajmniej mam taką nadzieję :)  ).

Chodząc codziennie na treningi, nagle wygenerowała się trzecia sprawa: organizacji. To też przemknęło mi przez głowę, gdy postanawiałam ruszyć tyłek, jednak doszłam do wniosku, że nie wszystko na raz, powoli, w swoim tempie. Niestety nie da się po pracy odebrać małego, zrobić zakupów, ugotować obiadu, odrobić lekcji, posprzątać w domu bez organizacji.

No więc tempo organizacji zostało mi narzucone. I nie narzekam. Jestem wręcz zachwycona. To nawet zdumiewające, że im mniej mamy czasu, tym bardziej potrafimy się zorganizować.

Przy okazji wygenerowała się kolejna rzecz : skoro już wyginam tyłek i cycki w cztery strony świata, to warto byłoby nie zmarnować tego wysiłku i zacząć jeść mniej kalorycznie. To też mi przebiegło przez myśl, i również pomyślałam "wszystko w swoim czasie". No cóż, moje rzucanie tyłkiem za dużo potu i zagryzania zębów mnie kosztuje, by rozkoszować się niebiańskim spaghetti z sosem 4 sery albo jakimkolwiek mięsem w panierce smażonym na tłuszczu. 

No więc zmieniłam sposób żywienia. Brązowy ryż, do którego przekonał mnie Młody, lekkie kolacje, większa ilość ryb, owoców i codzienne picie przynajmniej 1,5 litra wysokomineralizowanej wody (polecam  Staropolankę).

I tak sobie myślę, że trafiłam piątkę w życiowego totka. Jedna liczba wygenerowała cztery kolejne. Jestem szczęściarą. Nie każdy trafia piątkę w lotka. A ja trafiłam. Bo to mój lotek.

Tak naprawdę to trafiłam szóstkę. W poniedziałek  dobry znajomy zacznie remont mojej sypialni. Baaaardzo po kosztach i w gratisie pomaluje mi ściany, położy elektrykę. Ale to nie ma akurt nic wspólnego z moim noworocznym postanowieniem. 

Wnioski są takie: jeśli choć jedno przyrzeczesz sobie wraz z Nowym Rokiem, i jest ono prosto z serca, wypływa z krańców nerwów i prosto z trzewi, powoduje bezsenne noce i po prostu wiesz, że MUSISZ to zrobić, to tak naprawdę postaraj się zauważyć, jakie inne postanowienia to ciągnie za sobą. 

Nie od dziś twierdzę, że wszystko ma swój czas i wszystko dzieje się nie bez powodu.  Dokładnie w takiej kolejności. I na samym końcu jest Twoje życie, które obrało taki kurs, w jaki zareagowałaś/aś na to, o Ci się przydarzyło. Zapamiętajcie to, bo to cholernie mądra myśl.

Anka


czwartek, 17 grudnia 2015

Licz resztę sumiennie - jak kalendarzyk małżeński

Kilka dni temu wracałam z pewnej imprezy. Wracałam późno. Zatrzymałam się na stacji, by kupić papierosy. Odkąd po raz setny w tym roku zastrzegłam kartę, do głowy mi nie przyszło, by przeliczyć resztę z wydanych pieniędzy. Po przyjściu do domu zorientowałam się, że brakuje 5 zł.  Nie bardzo miałam ochotę wyskakiwać z piżamy.

Przed chwilą byłam w sklepie. Znowu po papierosy. Przy drzwiach z ciekawości zerknęłam na to, co trzymałam w dłoni. Brakowało 2 groszy. Roześmiałam się. "2 grosze -nie zbiednieję". Być może ekspedientka się wzbogaci. Ciułaj fortunę, ciułaj kobieto.

To jest tak żałosne, jak polskie skarpety w sandałach nad chorwackim morzem. Ale ok, skoro wy w ten sposób, bo będę przy was przeliczać. Tak, byście mieli świadomość braku tych 5 zł, tych zakichanych 2 groszy i nawet tego jednego. Zawsze można spytać, prawda?
Wiadomo - "czy mogę być dłużny 5 zł?" brzmi jakbyś miał najlepszego dilera w mieście, jednak warto zapytać. NAPRAWDĘ WARTO.

Czemu nawiązanie do kalendarzyka? Zapytajcie kogoś, komu rodzi się 6-ste dziecko, kto nie pracuje (głowa rodziny) i (podpowiedż) - nie jest uchodźcą ani nie mieszka w Niemczech :))))


poniedziałek, 7 grudnia 2015

Bo ponieważ

Chciałąbym Was  tylko uspokoić.
U mnie świetnie.  Życie płynie zapisane gdzieś tam swoim torem, a ja i tak robię swoje.   I kwitnę. :)

I na urodziny dostałam wymarzone kolczyki. Nie wiem skąd wiedział (tajemniczy ON), ale znaczyć to może tylko tyle, że jest facetem z klasą.

I kompletnie mi nie przeszkadza brak śniegu. Taką mam radość w sercu, że wiem , iż z dniem wypłaty kupię choinkę, ubiorę ją z dzieckiem  i będę się cieszyć nadchodzącymi świętami.

A za życzenia bardzo Wam dziękuję :)
Dodaliście mi skrzydeł :))




środa, 28 października 2015

Zachciało mi się rumakowania

Włąściwie to już od wielu, wielu miesięcy żyłam sama, samotnie z Młodym. Mijaliśmy się w mieszkaniu, zero rozmów, a jeśli już to służbowo, o ile można w ogóle mieć w małżeństwie służbowe rozmowy. Odkąd jednak się przeprowadziłam, jestem sama tak naprawdę. Minęło już trochę czasu,  Niby wciąż się z tego wszystkiego emocjonalnie składam, wylizuję, jednak tak bardzo tęskni mi się do uczucia, prawdziwego, do podobania się komuś, samej sobie przestało mi wystarczać, tak mi się serce wyrywa....

Koleżanka poznała swojego męża poprzez portal randkowy. Ona czasem narzeka, ale po 1 - kto nie narzeka, a po 2 - zazdroszczę jej. Bardzo. Bo póki jestem .... singielką z dzieckiem (ładniejsze brzmienie), czuję się jakaś wybrakowana, "coś ze mną musi być nie tak" skoro miałą męża, a już nie ma (na papierze wciąż jestem żoną, ale w tym przypadku papierek  nie ma znaczenia).

No i przyszło mi do głowy: zarumakuję!

Zarejestrowałam się na pewnym portalu randkowym. Umieściłam swoje najlepsze zdjęcia. W ciągu kilku dni dostałam masę wiadomości. Część swoją treścią nie pozostawiała złudzeń, że ich autorem jest facet napalony, w najlżejszym przypadku, na cyber sex, jednak zdecydowana większość od razu deklarowała spotkanie. Część osób nawet fajnie pisała, ale wystarczyło jedno spojrzenie na zdjęcie i już wiedziałam, że z tym kimś to mogę się najwyżej zakumplować i nie ma mowy o czymś więcej. Z kilkoma osobami z nawiązałąm rozmowę, po pisali ciekawie, wyglądali w miarę. Nie oszukujmy się: naszym pierwszym impulsem, który sprawia, że zwracamy na kogoś uwagę jest jego fizyczność - atrakcyjny dla nas lub nie. Później następuje weryfikacja - podczas pisaninej rozmowy, rozmowy na żywo itp.

BYł taki jeden, całkiem mi się nawet podobał, ale przy którejść rozmowie zaproponował, żebym do niego przyszła, zostawiła Młodego w domu ("jak to, ma 9 lat i jeszcze go nie zostawiasz samego?!"). GOODBYE. I nawet nie reagowałam na jego "jesteś?", "Aniu, co się z tobą dzieje". A właściwie to "aniu". Bo choć nie bawię się w pisanie "ty" z dużej litery, to jednak wypada czyjeś imię pisać, jak gramatyka nakazuje.

Było też dwóch, którzy obłędnie mi się spodobali. Po zdjęciach oczywiście. Z jednym z nich od razu wyczułam, że mamy zupełnie inne orbity, więc "nieszczerze" zaproponowałam kumplostwo (coś nam nie po drodze, nie klei się rozmowa, ale jako kumpel byłbyś świetny - "a co jak się zakocham?" - w myślach: "na to liczę"), jednak nawet jako kumpel facet nie zdał  (chyba egzaminu). Drugi - obłędnie przystojny. Uparłąm się więc na niego jak bezpłodna na dziecko. Dosłownie. Facet mnie zlewał, a im bardziej mnie zlewał, tym bardziej do niego pisałam.

Aż do dziś. Bo dziś zastanowiłam się na chłodno nad tym wszystkim. I skasowałam konto.
Nie potrafię w ten sposób. Wolę spotkac kogoś w supermarkecie, uśmiechnąć się i liczyć, że jeśli tak mi pisane, to spotkamy się znów niedługo i być może zamienimy ze sobą kilka zdań.  Bo wierzę w to, a może bardzo chcę wierzyć, że jest dla mnie napisany scenariusz. Bo jeśli NAPRAWDĘ taki jest to myślenie o tym, że sama wpływam na swój los, jest bezsensowne. Coś na kształt "mężczyzna jest głową rodziny, ale to żona jest szyją, która tą głową rusza".

Jeśli ktoś z Was - mnie czytających - miał podobne przeżycia, albo w ten sposób poznał swoją drugą połowę, to tak jakby poproszę o historię - jak to wyglądało, ile trwało zanim się spotkaliście, czy  może od razu wiedzieliście, że to TA osoba, czy może wymagało to czasu zupełnie jak w "realnych" znajomościach. Będę wdzięczna po stokroć.

Bo być może popełniam błąd.

Ps. Dostałam wiadomość, że przesadzam z cudzysłowami. Cóż.....
Może i przesadzam, ale to MOJA forma ekspresji, MOJA forma wyrażania myśli i  MOJA forma cudzysłów podkreślania MOICH emocji koniec cudzysło-wia, wa, - wu. A ponieważ wiadomośc byłą napisana w tonie cudzysłów niefajnym koniec ", to wypowiem się dalej  również w takim tonie:  A chuj Ci (zachowany szacunek, bo z dużej) do tego. Mój blog, moje zasady. Jak za bardzo irytuje  - zawsze możesz MIE CZYTAĆ, a jeśli cię to mimo wszystko interesuje - z szacunku dla czytanej treści  - przymknąć oko na moje """""""fanaberie"""""". :D

wtorek, 13 października 2015

Tak szczerze, po co to wszystko?

Dziś kupiłam buty. Na obcasach. Od pewnego czasu kupuję tylko na obcasach. Po co? Ano po to, by mieć dłuższe, smuklejsze nogi, by czuć się o wiele bardziej kobieco, gdy faluję biodrami i by mieć lepszy w tych obcasach tyłek. 

Jakiś czas temu odkryłam cudowną metodę malowania rzęs, która sprawia, że naprawdę moje oczy wyglądają na duże, jakbym przykleiła do nich te sztuczne. I po co? By nimi trzepotać kiedy trzeba i ze względu na małe (acz jędrne, kształtne i w ogóle fantastyczne) cycki, facet patrzył właśnie w moje oczy, nie poniżej. 

Jakiś czas temu stwierdziłam, że zapuszczam włosy. Cholernie się z tym męczę, bo mam teraz taki fakowy etap przejściowy i za Uja Pana nie mogę ich ułożyć. Dlaczego zapuszczam? Ano dlatego, że długie włosy są mega, mega kobiece. Tylko Kożuchowska wygląda tak, jakby urodziła się z nakazem noszenia ich krótkich. Mi też ponoć lepiej w krótkich, ale jakoś nigdy nie miałam okazji posiadania takich za łokieć, albo przynajmniej do łokcia, więc zapuszczam. Chcę zobaczyć, jak bardzo będę kobieca i czy w ogóle przypasuje mi ta długość.

Ale tak właściwie to po co?

Po to, by się podobać. I niekoniecznie samej sobie. Tak naprawdę wiele z nas uczynia różne zabiegi, by podobać się swojej połówce, komuś kogo mamy zamiar poderwać, ewentualnie by wzbudzić zachwyt i nutkę zazdrości u kobiet (nieocenione lustro szczerości - jak ci zjadliwa jędza powie z grymasem na twarzy, że fajnie wyglądasz, to bądź pewna. że wyglądasz jak milion ... funtów [chyba jawyżej teraz stoi]).

Gdybyśmy były na bezludnej wyspie i miały do dyspozycji  tony kosmetyków - która z nas na co dzień pilnowałaby perfekcyjnego makijażu?  Chciałoby nam się malować codziennie i wyglądać jak w/w milion? Komu miałybyśmy się w nim pokazać? Nikomu. Nie chaiałoby nam się. Postawiłybyśmy na "naturę" itp. 

"Nie mam się w co ubrać". A dlaczego? Bo  zależy nam na tym, by to coś, co na siebie założymy, było pozytywnie odebrane przez innych.

Więc tak naprawdę po co to wszystko?

Dla innych. Dla osądy innych. Bo nie wypada mi iść w dresach do pracy, ale gdyby w tej pracy nikt nie oceniał, to założyłyśmy dresy podczas okresu, zamiast się zwijać z niewygosy w garsonce. "Stanowisko wymaga image'u" ktoś powie. No właśnie, bo ktoś tak zadecydował. Bo ktoś ustalił pewne wytyczne.

A wytyczne są wszędzie. Tyle, że nie zawsze  mi pasują.

Ale generalnie fajnie iść w szpilkach po chodniku i czuć, że co drugi facet się z tobą ogląda. Bo nogi w tch szpilkach masz niebotyczne. 

Przynajmniej  ja mam :P